W Janowie można oglądać wystawę poświęconą postaci, która miała ogromny wpływ na polską tkaninę.
7 lipca, w ramach obchodów Dni Janowa, odbył się wernisaż wystawy „Eleonora Plutyńska: w poszukiwaniu zaginionych splotów”. Została ona poświęcona postaci, związanej z historią tkactwa dwuosnowowego – jej twórczości oraz pracy w Janowie.
Wystawa ma charakter plenerowy i można ją oglądać przed Izbą Tkactwa Dwuosnowowego przy ul. Białostockiej 14 do końca października. To doskonały powód, by udać się na Podlasie.
Eleonora Plutyńska (1886 – 1969) – W 1910 roku wyjechała na studia do Paryża, gdzie pobierała nauki u Olgi Boznańskiej, a następnie podróżowała po Europie, odwiedzając najsłynniejsze muzea, co miało być inspiracją dla jej własnej twórczości malarskiej. W 1923 roku rozpoczęła studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u prof. Karola Tichego w Pracowni Tkaniny oraz u Józefa Czajkowskiego i Wojciecha Jastrzębowskiego na Wydziale Architektury Wnętrz. Od jej początków należała do Spółdzielni ŁAD. W 1927 roku została asystentką farbiarstwa w Pracowni Tkaniny Szkoły Sztuk Pięknych. W 1934 roku obroniła dyplom i zaangażowała się w projekt odrodzenia tkactwa ludowego w Sokółce i Janowie Podlaskim, a także w reaktywację ośrodka tworzącego dywany grodzieńskie przy użyciu tkaniny dwuosnowowej. Podczas II wojny światowej prowadziła warsztat tkacki. Po wyzwoleniu wstąpiła w szeregi członków Związku Polskich Artystów Plastyków, rozpoczęła także współpracę z Wydziałem Wytwórczości Ministerstwa Przemysłu Lekkiego, a później także Biurem Nadzoru Estetyki Produkcji (BNEP), powstałym z inicjatywy Wandy Telakowskiej. Wówczas też stworzyła kolektyw projektancki z tkaczkami z okolic Białegostoku. W 1948 roku w wyniku także jej starań powstał ośrodek tkacki w Janowie. W 1946 roku rozpoczęła działalność jako wykładowczyni w Katedrze Tkaniny Artystycznej ASP w Warszawie i pełniła tę funkcję do 1961 roku. W 1956 roku została profesorem nadzwyczajnym.